D.E.P a nosa virtude do coñecemento

A pesar de que co tempo as cousas cambian sen rumbo e non podemos remedialo, hai algo, en cada un de nós, unha chispa que mínima de esperanza...

O cómputo do tempo igual ca moitas outras cousas cambiou por completo e encontrámonos no Nova Era"", o sistema decidiu eliminar  o uso do que os nosos antepasados coñecían como meses. Nos guiamos por temporadas que controlamos grazas os cambios no tempo, as estacións que seguen sendo a mesmas. Non ten ningun sentido concreto, non necesitamos contar os días nin esperar ningún día especial, soamente somos máquinas cunha única función, cada cousa que facilite o traballo e algo digno de consideración para o sistema.

Todos somos iguales, carecemos de calqueira cousas que nos distinga, pero supongo que isto é o que pasa cando todos impostos a mesma educación. Dende pequenos sistemáticamente cada certo tempo, nos sometemos a unha probas que inxiren no noso interior, e si, nin máis nin menos, é un puñado de persoas e unhas cantas maquinas quenes deciden o meu futuro. Carecemos de autonomia propia, hemos perdido  toda posibilidade de guiarnos pola nosa intuición e o noso corazón. Gustaremía saber que me gusta, que máis posibilidades existen na vida, sabelas todas e nese momento elixir, gustaríame poder complicarme, pero nin sequera nos aportan os coñecementos para ver máis alá do seu.

Esta todo organizado e controlado para que nunca falle nada, para que non surxan erros que desmoronen o plan. Pero, acaso non son os erros algo natural?
Vivimos nun sistema que nos programa coma se fosemos unha peza máis da súa gran maquinaria que é este planeta, o que nin se quera manteñen respeto.
É moi curioso como a nós nos privan de calqueira coñecemento o sentimento que nos faga pensar e preguntarnos algo que non ten porque ser o mesmo que establecen as normas, e digo eu, soamente existe un único sistema, como podo saber eu que é o correcto?. Nós estamos aislados e por desgraza, nos falta algo que prenda a mecha e faga a saltar a chispa coa que encaixarían as cousas, pero eles si poden tener ambicións e o poder de manexarnos, eu non podo controlarme porque esa capacidade está nas súas mans.

Non sei que sentimento teño porque non son capaz de recoñecelo, pero é como se faltase algo, e é raro sabedes? Non tería porque faltarme nada, todos falamos o mesmo idioma e celebramos os mesmos actos que son elexidos polo sistema, e iso, en teoría é bó porque según eles así e máis fácil.
Somos unha gran masa colocada estratéxicamente por distintas zonas onde se nos manda os 16 anos segundo as nosas "cualidades", nunca ninguén intentou queisarxe, e aunque temos como unha ansiedade dentro non sabemos como nin porque ocorre esto.

Estamos supeditados a un traballo imposto que non nos aporta nada na nosa vida e que se dedica a servir os máis poderosos, non temos ningunha forma de distinción que nos represente e diga que nos somos diferentes e que estamos en contra desto, soamente temos algo que non sabemos utilizar, se nos quitan todo sentimento de distininción e nos reunen en clases nas que ano tras ano nos ensinan ser iguais e a pensar coma o resto, que queda de nós?
Cando perdimos a obrigación dunha ensinanza xusta, xusta para nós? En que momento deixamos caer os brazos e chegamos a isto?