O " Cristián"

Últimas tres lunas do Lughnasad:
Esta tarde por fin, paso algo interesante dende hace moito tempo. O parecer, mentres as mulleres recolectaban, econtraron un home mal ferido e inconsciente tirado no camiño. Non me deu tempo a velo aún, esta sendo atendido,cando sepa algo sera la primeira en sabelo.

Por fín conseguin velo en persona, é todo un acontecemento no poboado. Teño que decirche que é un home máis ben raro, vestido cunha ropa un tanto peculiar, segue moi débil e apenas se lle oe a voz. So conseguín cruzar a mirada con el unha vez, e deume a sensación de que non era por aquí dende logo, parecía desorientado. Espero escabullirme pronto das tarefas mañá e conseguir falar con el.

Durante a cea de esta noite conseguín sentarme a súa carón mentres lle servía a cena. Me pareceu divertido, porque a pesar de todo non se quitou ninguna das súas vestimentas e non parecen nada comódas. Non me acordo de o seu nome, pero é algo que me pareceu irrelevante, é dicir, todo o mundo chámalle o "cristián" , Como te dixen, non é de aquí, ven de moi lexos, sitios que estou segura, nin os máis vellos coñecen. Parece intelixente, e non só eso, quiza sexa que é diferente, pagaría porque o verás a su forma de actuar e de sorprenderse de calqueira tontería. Espero que se quede un tempo máis por aquí, non soen pasar estas cousas todo los días.

Primeira lúa do Lughnasad:

Esta semana é a cosecha, todo o pobo vólcase nela, e todos dende os máis pequenos ata o máis maiores axudamos en algo. Do cristián poco podo dicirche, polas mañanas está desaparecido, así a pasa dando voltas polo poboado e falando con maiores. Mentiríache se te dixera que non me pica a curiosidade, quero saber de onde ven, e por que esas maneiras tan raras de actuar. O que non acabo de entender aún e porque non nos deixan achegarnos a el ós máis pequenos, nin que tivera nada que esconder ou fora peligroso, e se o é eu quero sabelo. Seguramente metereime nun bo lío, pero pícame a curiosidade.

Durante a mañá cos preparativos da cosecha conseguín atopar o cristián nunho dos seus paseos. 
Penso que é un home bastante misterioso de esa xente que non sabes por onde vai, non entendo porque hai tanta polémica con el. Polo que falei con el, efectivamente ven dende moi lonxe e ven mandado polo manda máis do seu poboado para cumprir unha misión, dixo que co tempo sabría cal era. Este ten que ser un home importante, venir dende tan lonxe cunha misión que cumprir non é ningunha tontería.

Acabo de regresar do sitio onde o cristián se resguarda do frío, cando cheguei estaba alí sentado no chan cun libro enorme. Non tiven a mellor idea que a de preguntarlle que era todo iso. Ven pensado, que é ese home relamente, é un tolo. Faloume dun único deus,m que broma verdade? Que todos nacimos apartir de el, incluso os animales é as plantas. Pero que sentido ten isto, pensarás? Eu voteime a rir, porque ese home solo fala tonterías, verás cando os demáis o saiban. Pra venir de tan lonxe e cunha misión tan especial, non é tan listo, pero as súas historias teñen graza.

A 7 lúas do Mabon:
sabes o que che dicía das historias? Ben pois pode que o cristián non estivera tan tolo. O principio, como todas as mañás escabullíame a velo, máis e máis nenos sumáronse conmigo, ata que toda las mañás o seu arredor, estabamos todos os nenos do poboado escoitándolo.
Oxalá puideras escoitalo, é coma se toda a nosa vida a houbesemos pasado enganados o peor, coma se todo o mundo avanzara e se desarrollase, menos nós. Non penso quedarme atrás. E pensarás que enfermei de tolemia o peor, pero pra que veas, vouche contar unha das historias...

Vento e choiva

Como tarefa de esta semana, propúxenme sumerxirme no mundo da mitoloxía Galega. 
Da man de "Vento e Chuvia" de Gabriel Gago, propúxenme coñecer o principio do que somos. Entendín hata que punto están tan mal as cousas, que sabemos más do exterior, ca da nosa propia cultura. Como podemos salir a rúa, a vida, presumindo de todo o que sabemos, sin coñecer nin sequera o noso?

Dende pequena tiven a sorte de ter moita influencia cultural en casa, e adquirir paixón dos meus pais pola lectura, en especial, de temas como son a historia, guerras, e o tema pertinente aquí, a mitoloxía:

Como non podería ser doutra manera, todos os deuses están relacionados cos elementos da natureza, sobre todo, coas estacións do ano ( a lenda de Berobreos, o señor das augas) e cos homes, co pobo. Algo que me sorprendeu, xa que, co coñecemento que tiña da mitoloxía, tanto Grega como Romana, nestas os deuses poucas veces manteñen relación cos humanos ( un bo exemplo, sería a lenda do deus bandua, o amigo dos homes)...  Neste libro, temos mitos para aburrir, a gusto de todo o mundo, pero aquí deixovos a miña preferencia, xa sabedes, destes libros que agarras, e cando lees a primeira frase, sabes que te vai a enganchar:

O mito de Nauia

No monte de Irima, contan que naceu Nauia, concebida en Outono, cando Lugoeu saíu de caza cos seus irmáns e socios a os bosques. Cando este ficou durmido cun ollo aberto e outro pechado, observou a unha cerva branca, o animal máis fermoso que nunca vira. A perseguiu durante horas, ata que chegaron a ribera dun gran lago, e a cerva, farta de correr encaroúselle. O final, rendidos polo cansanzo, caeron os dous ó chan. Para a sorpresa de Lugoeu, a cerva mudou nunha moza, a máis fermosa que nunca vira. Se ben toda ela, era unha muller, na súa fronte, mantiña as súas hastas de cerva. Neste momento a muller-cerva considerouno digno e levouno a unha cova do lago, onde se amaron durante moito tempo. A muller cerva chamabase Elaídna, e proviña dun lugar moito máis ala do que os propios deuses coñecen. Lugoeu tivo e medo de non volver nunca onda os seus, de que aquela moza tan bela e poderosa o arrastráse o "Nunca máis", polo que cando decidiu despedirse, decatouse de que ela, xa non estaba.

Seis meses despois, tres vellas sabias, pasaron polo Pedregal de Irima (tamén chamado a Lingua de Tanu) e oíron o pasar polo regato, o choro dun neno. Envolta en fieitos, unha nena acababa de nacer. Ao recollela, escoitaron o urro dun cervo aló o lonxe.

Levárona canda elas ao bosque de lugoeu, e cando chegaron, pediron acubillo na súa fortaleza. O chegar, ensináronle a neniña. Lugoeu fascinado, observeu  quea nena tiña dos cornas cabo da fronte, e volteándoa viu que nas costas tiña a forma dun salmón pintado coma él, esa, era a súa filla.
A meniña, recibiu o nome de Nauia ´o río que corre´, porque naceu e foi enxendrada o cabo da auga.
Esta foi medrando en Caenabriga, por cada ciencia que lle ensinaba o seu pai, ela aparecía sabendo outra máis, descoñecida para o seu pai. Así es como Lugoseu decatouso de que a súa nai a visitaba. Unha  noite convertiuse en sombra e agardou, ata que Elaídna apareceu.
Ela ensináballe as ciencias dos soños, mentres que o seu pai lle ensinaba as do mundo.

Un día, Elaídna ensinoulle a Nauia un gran segredo.Marcharon ao pozo máis profundo do Minion, que eran as portas ó outromundo. Ela ensinoullelas a abrir e chegar desta banda a outra, e polo camiño, collía da man os afogados atrapados e perdidos polo pélago, facendoos entrar noutromundo.
Con 16 anos, marchou de Caenabriga, e Lugoeu e Reue construíronlle unha barca de pedra, que emprega para navegar entre os ríos e os mares deste mundo ao outro. Un día visitou a súa curmá Aliaca, que lle ensinou "O paso do Boi" : disque que un barco de valentes foi o que deixou o boi nesa illa, pero non hai quen se atreva a traelo. Todas as noites, o boi urraba de desesperación entre aqueles tremores do mar e os habitantes de Brandalarda sufrían de medo e angustia.
Nauia pediu a corda máis grande que se puidese atopar, e colleuna e a guindou cun arco e unha frecha cara a outra illa. Cruzouna bailando e colleu o boi dun corno e obrigouno a seguila de volta.

-Dende ese momento, Nauia cabalgou, cando precisaba andar, a lombos do "Bo albo", e en Brandala, esculpiron unha barca de pedra na súa honra.

Cartas a...

A pobreza, desola o pobo. Non hay alimentos, e se houbera, tampoco teríamos recursos pra compralos. Non cómpre moito dicir en que ano estamos, pode ser nun futuro moi lonxano, o non tanto. A crisis interminable parece non atopar fin, algo parecido o que ocorre coas guerras, penso que vin tantas, que xa no sei polo que loitan o deixan de loitar, pode que o ser pequeno non me entere moito destas cousas vaia, pero é sempre o que di o meu pai:-pra tanta tontería, mellor mortos todos. Miña nai cala e mira, cos ollos hundidos en oxeiras, normalmente replicaría pero quizá, perdeu a esperanza coma todos, e segue a remendar os remendos da poca roupa que temos pra aguantar o frío.
A situación é insufrible, non sei se teremos que esperar un golpe de sorte o ir a buscala. Os vellos da aldeanmurmuran moitas cousas ultimamente, que se hai que encomendarse a deus, que se teñen que decidir os ánxeles. Nunca me considerei crente destas cousas, me parecen unha sarta de parvadas sen sentido. Cada un elixe o seu camiño, e decide, as cousas non van sair mellos encomendandóas a non sei que personaxe do ceo.
Uns días atrás,mentres axudaba o meu pai a tapiar con tablas de madera unha ventana para que non entrara a xeada, algo chamoume a atención, mina de oro. Aquilino Gonzalez era un vello bastante soñador que levaba toda a súa vida contando historias, é ninguén sabía xa cales eran verdade e cales non.Pero non sei porque ese día púxenlle toda a atención posible- Aquí, no pobo de covas, si no século pasado, houbo unha gran Mina de ouro, creada por unhos Franceses, A mina de Couvre du Ferrol-Francesa, alí traballaba meu avó alí facendo funcionar a caldeira, dicía orgulloso mentres ría a carcalladas. Do que non se decatou é de que mentras el ría a carcalladas, pra min estaba dicindo o premio a todo esto, a solución. o poder. O que conseguín entender é que esta foi pechada co inicio da I Guerra Mundial, aunque moitos outros din que non era rentable. Un dos vellos deses que parece que teñen a gorxa pútrida, riu con Aquilino mentres dicía:-Pero ti pensas, que os romanos pensaban deixar algo?. Entre o lume que desprendían as brasas que lles quentaban as manos e o sin fin de anécdotas, non pensei con moita claridade hasta que cheguei a casa.
E por iso, escribo isto, diríxome só a covas, non quixen contalo a ninguén, se realmente hai algo nela, o descubrimento será mío, porque con todo o ouro que pode haber alí, quen terá o poder para mandar e para todo isto sere eu, os fillos volverán a casa por que xa no haberá guerra, podremos comprar toda a comida que hace falta, incluso crear traballo para todos os que o precisen, gañaremos,todo volverá a normalidade, podremos pagar esa gran deuda,como din meu pai: - quen tivera todo o ouro do mundo.
Por desgraza non coñezo demasiado ben covas, teño recordos vagos das súas prais en días de verán cando viña cos meus pais, en tempos mellores claro, aunque polo que puiden ver, poco queda deses recordos, está todo destrozado, pero como en todas partes claro.
Onte pola noite, conseguín sacarlle a Aquilino máis información, deume bastante pena por que só parece querer que alguén lle escoite. Cando volva co tesoro, lle darei un papel moito máis importante a persoas así na sociedade.

Por fin despóis de moitas voltas conseguín encontrar a posible entrada a mina, so puiden adentrarme un pouco, todo está muy deteriorado, a veces me entra o medo, pero o medo es algo opcional e podo controlalo, se que me quedo aquí, com tantos outros nunca sabrei a verdade  nin sabrei se me perdo algo ou non. Sinto que agora mesmo teño moito poder nas miñas mans. Supongo que me sinto, como se sentiu Don Eliseo cando viño dende África ata aqui, para descubrir esta miña.
No quero entreterme máis, con sorte cando volva a escribir, serán boas noticias.

Esta carta foi encontrada na bolsa que levaba Eloi consigo. Un neno de 12 anos que tivo a imaxinación igual de grande có corazón, que en tempos desesperados tomou as medidas desesperadas.
Foi encontrado inconsciente dos días despois de dita carta, dentro efectivamente da citada Mina de couvre. Con todo o seu empeño consiguió chegar alí para a procura dun ben mellor para todos, nun acto de extrema bondade que por desgraza, escasea moito. Non con seguiu chegar moito máis lexos do que sabedes pola carta, o máis probable e que pisara un solo falso o que ocorrera un desprendimento, polo mal estado de esta.
Con todo isto a día de hoy, a mina segue sen ser estudiada en profundidade, por medo a estas causas. Quen sabe se realmente estamos a perdernos un tesoro de verdade, e a osadía de Eloi non é máis cun camiño a seguir.