Ceniza

Sabedes desa canción dos Limones que por excelencia se acaba poñendo en todos os acontencementos importantes? que di -aquí esta mi hogar, donde se acaba el mar?

Pois co paso dos tempo igual que sucede coa ropa, coa tecnoloxia e moitas outras cousas, as cancións, perden o seu sentido. Preguntarédevos a que ven todo isto, pois e simple, que canción poidemos dedicar a unha terra que perdeu todo o seu mar?

Cando eres pequeno todo o que ves o teu arredor simplemente é o que hai en todo o resto do mundo, a cabeza non atende a pensar que podan faltar ou incluso existir máis cousas que as que estamos acostumados. Aínda recordo por primeira vez cando me enterei de que cando aquí era de noite noutros lugares estaban despertando, pois esto, é o mesmo. En que momento a nós, a calqueira galego pásasenos pola cabeza imaxinar un veran sin praias nas que no auga as veces está tan fría que corta, e nas que podemos reflexarnos nunha paleta cromática de infinitos verdes e azuis. Galiza sen area, sen costa é totalmente unha utopía.

O paso do tempo, sempre píllanos a todos, incluso os máis escépticos. Ninguén pode chegar a imaxinarse que o choque dúas pracas tectónicas crearía unha inmesa ola de tamaño desproporcionada e unha inmesurable forza que acabaría destrozando todo o seu paso, pero o máis importante, ese auga nunca regresaría. Nunca oíchedes a vosa avoa: de polvo fumos, e polvo seremos? Nunca encontreille máis sentido ca este, todos comezou nunha nada e rematou no mesmo.

Soamente queda nas areas o recordo, as marcas dos paso do tempo.

Carta a xeración perdida

Permítanme dicirlles que se a posto fin o bonito dito: -Divina xuventude!
As terras que viron marchar a tantos xoves son tan vellas como as personas que hoxe quedan nela.

50 anos despois de triste amargura (ou inconpetencia) que fixo que todos os nenos da casa, os ollos dereitos de nais, e as mulleriñas feitas e dereitas  tiveran que marchar aló, o lonxe, aqui só quedamos...
Quen pode quedar? Quen si no, que nada máis e nada menos cos avós, os vellos que vos limparon o cú, os ensinaron a non comer a terra, a pelexar facendo avións de pures...

Non entendo moi ben como sempre somos nós os que nos toca a responsabilidade de contar as cousas, al final os que sempre prevalecemos, despois din que o ser máis indestructible son as cucarachas...
Pois, cando chegas a esta idade parece que toda función redúcese a eso non? ensinar, guiar, etc. Entón para que despois non digan que estamos aqui sentados todo o día rumiando sen facer nada vos digo que esta terra, xa non ten nenos que a pisoteen, ninguen corre polas hortas nin se colga das ramas dos limoeiros partíndoas, esta todo tan... impecable, que doe.
Nin se quera temos algo xa do que queixarnos, non temos parellas de namorados nos bancos os que gritarlles, fáltannos fillos e netos os que ver crecer, dicídeme vós, de que sirven os campos infinitos que se rompen en acantilados e as prais de arena tan fina se non tenemos quen se a meta nos ollos, quenes se atrevan a saltar da rocha máis alta, ou a quen empuxar dela.

Consideremos home de funcións e de palabra, se non teño a quen ensinar a caerse a levantarse, pero sobre todo, a votar de menos o que e teu, iso significa que igual ca os que se forón, nós tampoco facemos nada aquí.

Esto é pra ti, e ti e tamén para ti, a vós, divina xuventude, divino tesouro, casa só hai unha, e vótavos de menos.

D.E.P a nosa virtude do coñecemento

A pesar de que co tempo as cousas cambian sen rumbo e non podemos remedialo, hai algo, en cada un de nós, unha chispa que mínima de esperanza...

O cómputo do tempo igual ca moitas outras cousas cambiou por completo e encontrámonos no Nova Era"", o sistema decidiu eliminar  o uso do que os nosos antepasados coñecían como meses. Nos guiamos por temporadas que controlamos grazas os cambios no tempo, as estacións que seguen sendo a mesmas. Non ten ningun sentido concreto, non necesitamos contar os días nin esperar ningún día especial, soamente somos máquinas cunha única función, cada cousa que facilite o traballo e algo digno de consideración para o sistema.

Todos somos iguales, carecemos de calqueira cousas que nos distinga, pero supongo que isto é o que pasa cando todos impostos a mesma educación. Dende pequenos sistemáticamente cada certo tempo, nos sometemos a unha probas que inxiren no noso interior, e si, nin máis nin menos, é un puñado de persoas e unhas cantas maquinas quenes deciden o meu futuro. Carecemos de autonomia propia, hemos perdido  toda posibilidade de guiarnos pola nosa intuición e o noso corazón. Gustaremía saber que me gusta, que máis posibilidades existen na vida, sabelas todas e nese momento elixir, gustaríame poder complicarme, pero nin sequera nos aportan os coñecementos para ver máis alá do seu.

Esta todo organizado e controlado para que nunca falle nada, para que non surxan erros que desmoronen o plan. Pero, acaso non son os erros algo natural?
Vivimos nun sistema que nos programa coma se fosemos unha peza máis da súa gran maquinaria que é este planeta, o que nin se quera manteñen respeto.
É moi curioso como a nós nos privan de calqueira coñecemento o sentimento que nos faga pensar e preguntarnos algo que non ten porque ser o mesmo que establecen as normas, e digo eu, soamente existe un único sistema, como podo saber eu que é o correcto?. Nós estamos aislados e por desgraza, nos falta algo que prenda a mecha e faga a saltar a chispa coa que encaixarían as cousas, pero eles si poden tener ambicións e o poder de manexarnos, eu non podo controlarme porque esa capacidade está nas súas mans.

Non sei que sentimento teño porque non son capaz de recoñecelo, pero é como se faltase algo, e é raro sabedes? Non tería porque faltarme nada, todos falamos o mesmo idioma e celebramos os mesmos actos que son elexidos polo sistema, e iso, en teoría é bó porque según eles así e máis fácil.
Somos unha gran masa colocada estratéxicamente por distintas zonas onde se nos manda os 16 anos segundo as nosas "cualidades", nunca ninguén intentou queisarxe, e aunque temos como unha ansiedade dentro non sabemos como nin porque ocorre esto.

Estamos supeditados a un traballo imposto que non nos aporta nada na nosa vida e que se dedica a servir os máis poderosos, non temos ningunha forma de distinción que nos represente e diga que nos somos diferentes e que estamos en contra desto, soamente temos algo que non sabemos utilizar, se nos quitan todo sentimento de distininción e nos reunen en clases nas que ano tras ano nos ensinan ser iguais e a pensar coma o resto, que queda de nós?
Cando perdimos a obrigación dunha ensinanza xusta, xusta para nós? En que momento deixamos caer os brazos e chegamos a isto?

De ferrol a terra do algodón

Os anos da guerra civil, non foron fáciles para ninguén, e cando pensas naquelas cousas que pra nos parece que pasaron hace miles de anos, e díficil facerse a idea de que todolos relatos que escoitas que parecenche subrealistas poidan pasarlle a alguén da túa familia. Ben, pois aqui os traigo a miña historia:

Non sei moi en como dale nome nin por onde collela, pra iso e mellor empezar dende o principio:

Neste verán, viñeron dende méxico uns familiares lonxanos por parte do meu avó, non me enterei moito da historia de porque despois de 35 anos sen pisar España, volvían agora. Eran tres irmás dous mulleres e un home. Preguntando de persoa en persoa entereime que a razón principal da súa viaxe era vender varias casas en Málaga onde pasaban os veráns.

Esta historia non trata destes persoaxes se non do seu pai; Alfonso Pazos.

Cando a guerra estalou, Alfonso encontrábase navegando nun barco que oficialmente proclamouse Republicano. Cando desembarcou, non tivo moito tempo para preparar as maletas pois xa estábano a buscar. Tivo que fuxir a Villalba durante un tempo escondido con unha parte da familia, coa esperanza de que as cosas se calmaran. Como ben sabemos todos, isto non ocorreu e tivo que fuxir a Asturias. En ninguno destes dous lugares conseguiu pasar mais ca uns cantos meses. Debido a situación que non paraba de complicarse, deixou a familia e diriu¡xiuse a Casa Blanca (Marruecos) onde se mantivo ata que a guerra ramatou. Polo que me contan, Alfonso nunca perdeu a esperanza de volver a su terra, polo que púxose en contacto coa familia pra o seu regreso.

Esto nunca pasaría, debido o resultado da Guerra, se Alfonso regrasaba, a su vida terminaría tan pronto coma puxése un pé na terra, porlo que esgotando todos os cartos aforrados durante os anos, dirixiuse cara Francia onde traballou nos postos que podía e de onde podía sacar algo de beneficio. 

Pensaredes que esto remata aquí, pois non. Dende Francia colouse como polizón nun barco o cal non sabía o seu destino. O chegar, encontrouse en México e cun problema añadido; antigamente o viaxar en barco o chegar o destino alguén debía esperarche pra firmar por ti. Se ningunha persoa che reclamaba mandabante de volta o país de orixe.

Alfonso decataouse deste e decatouse tamén de que se o retornaban a España, a morte estaba asegurada.

Non sei se por inspiración diviña o porque a sorte e moi puñetera pero en México no porto unha parella de Galegos dedicábase a recoller os gallegos que chegaban a ese porto.

Alfonso pondría entón fin a súa andadura establecéndose na casa destes Galegos, onde viviu un tempo ata que o home reclamoulle a man da súa filla como agradecemento da súa favor. Isto podría ser unaha bonita historia de amor se non fose porque él non quiso e fuxiu da casa.

Encontrou traballo nun rancho da frontero e comezou a gañar diñeiro en cantidade, tanto que construiu o seu propio rancho dedicado a venta a Estados Unidos de algodón. Cobraba en doláres que convertido a moneda de alí aumentaba en gran cantidade. Administrou a súa riqueza de tal forma que mantivo tamén contas en Estados Unidos, de tal forma, que cabe dicir que foi capaz de volver anos despois a súa terra e construir casas en Galicia e Málaga.

Entón que opinades, a historia dun pobre emigrante o a creación dun imperio?

Anacos de historia

Paso a paso

De todas estas historias, seguramente, o que máis me sorprendeu foi o feito bastante irónico de como actualmente a xente prácticamente fuxía de España para conseguir traballo. E como relfexión persoal, teño que decir que comparando os 18 anos do meu avó cos meus, hai unha diferencia abismal no sentido de madurez e responsabilidade, e sobretodo na preparación de sair adiante no mundo.

Cun toque de Hollywood

Pasaime toda a semana buscando historias intereantes, escabrosas, e non vos creades que foi moi fácil, estiven a piques de retirarme e pensar que teñoa a familia máis aburrida do mundo, ata que dinme conta que estaba buscando as cousas dende un punto de vista equivocado: centreime nos meus avos , cando en realidade estes son moito máis xoves do habitual. e non foi ata que me falaron do meu tataravó que encontreu algo digno por finn cando o escoitei pareceume moi subrealista como un tema dunha película de Holllywood.

Provocame unha sensación rara, entre orgullo e podería decirse que adrenalina, saber que alguén da miña familia estivo nunha situación así, e sobretodo da mañera en que reaccionou.
Porque podes esconderche de moitas formas; irte e non volver máis ou máis sinxelo aún, finxir ter uns ideais e ser unha persoa que non eres, persoalmente penso que é algo que nunca faría, polo tanto a decisión que el tomou no seu momento, provocame satisfación e sobre todo tomalo coma un exemplo a seguir incluso agora nestes momentos.