O verde, ata na sopa!

Pra esta entrada inspiroume moito, o termo "emprendedor", ben pois como este fin de semana pasado, realizouse en Pontevedra a feira de industrias culturais, é dicir Culturgal, veúseme a cabeza a idea de amosaros non música, nen pintura, senón algo que está moi preto de nós, a diario.

Fálovos precisamente de comida, e algas, e si si, algas mariñas. E como non, falando disto, hai que nomear a Clemente y Fermín Fernández Sáa, que recibiron no 2009 o “Premio Emprendedores BIODIVERSIDAD”, de mans do Ministerio de Medio Ambiente, Rural y Marino. Son os pioneiros en Galicia, e España, en conseguir sacar a diante unha empresa dedicada soamente a recollida, seca e distribución destas. Dita empresa e coñecida como algamar, e a idea desta surxiu como unha solución a crisis, e observando que as 5 e 6 especies típicas máis abundantes en galicia eran valoradas internacionalmente, tiráronse a piscina e de que forma. Con moito empeño ocuparon as terras que xa posuían en Redondela solucionaron os problemas que tiñan, xa que debido a nosa típica húmidade ás algas, polas noites, se rehidrataban, polo que tiveron que inventar unha caldera con ventiladores, e comenzaron a falar de agricultura ecolóxica en Galicia, cando ninguén a falaba todavía.

Así que xa sabedes, algo tan simple como é a comida, e sobre todo as algas que encontramos na praia a levado a que o nome de cultura gastronómica galega soe por todo o mundo. Non utilizaron cantidades astronómicas de diñeiro, nin tiveron que salir do seu propio pobo, soamente co que é propiamente noso, e con as ganas que hai que poñer pra conseguir todo o que nos propoñemos, un grupo de persoas, como poderían ser os nosos veciños, chegaron o máis alto.

Polo tanto, convídovos tanto a  probar este manxar como a seguir este exemplo e sair sempre adiante co que é noso, o fin de acabo, aqui é donde nacimos.

O " Cristián"

Últimas tres lunas do Lughnasad:
Esta tarde por fin, paso algo interesante dende hace moito tempo. O parecer, mentres as mulleres recolectaban, econtraron un home mal ferido e inconsciente tirado no camiño. Non me deu tempo a velo aún, esta sendo atendido,cando sepa algo sera la primeira en sabelo.

Por fín conseguin velo en persona, é todo un acontecemento no poboado. Teño que decirche que é un home máis ben raro, vestido cunha ropa un tanto peculiar, segue moi débil e apenas se lle oe a voz. So conseguín cruzar a mirada con el unha vez, e deume a sensación de que non era por aquí dende logo, parecía desorientado. Espero escabullirme pronto das tarefas mañá e conseguir falar con el.

Durante a cea de esta noite conseguín sentarme a súa carón mentres lle servía a cena. Me pareceu divertido, porque a pesar de todo non se quitou ninguna das súas vestimentas e non parecen nada comódas. Non me acordo de o seu nome, pero é algo que me pareceu irrelevante, é dicir, todo o mundo chámalle o "cristián" , Como te dixen, non é de aquí, ven de moi lexos, sitios que estou segura, nin os máis vellos coñecen. Parece intelixente, e non só eso, quiza sexa que é diferente, pagaría porque o verás a su forma de actuar e de sorprenderse de calqueira tontería. Espero que se quede un tempo máis por aquí, non soen pasar estas cousas todo los días.

Primeira lúa do Lughnasad:

Esta semana é a cosecha, todo o pobo vólcase nela, e todos dende os máis pequenos ata o máis maiores axudamos en algo. Do cristián poco podo dicirche, polas mañanas está desaparecido, así a pasa dando voltas polo poboado e falando con maiores. Mentiríache se te dixera que non me pica a curiosidade, quero saber de onde ven, e por que esas maneiras tan raras de actuar. O que non acabo de entender aún e porque non nos deixan achegarnos a el ós máis pequenos, nin que tivera nada que esconder ou fora peligroso, e se o é eu quero sabelo. Seguramente metereime nun bo lío, pero pícame a curiosidade.

Durante a mañá cos preparativos da cosecha conseguín atopar o cristián nunho dos seus paseos. 
Penso que é un home bastante misterioso de esa xente que non sabes por onde vai, non entendo porque hai tanta polémica con el. Polo que falei con el, efectivamente ven dende moi lonxe e ven mandado polo manda máis do seu poboado para cumprir unha misión, dixo que co tempo sabría cal era. Este ten que ser un home importante, venir dende tan lonxe cunha misión que cumprir non é ningunha tontería.

Acabo de regresar do sitio onde o cristián se resguarda do frío, cando cheguei estaba alí sentado no chan cun libro enorme. Non tiven a mellor idea que a de preguntarlle que era todo iso. Ven pensado, que é ese home relamente, é un tolo. Faloume dun único deus,m que broma verdade? Que todos nacimos apartir de el, incluso os animales é as plantas. Pero que sentido ten isto, pensarás? Eu voteime a rir, porque ese home solo fala tonterías, verás cando os demáis o saiban. Pra venir de tan lonxe e cunha misión tan especial, non é tan listo, pero as súas historias teñen graza.

A 7 lúas do Mabon:
sabes o que che dicía das historias? Ben pois pode que o cristián non estivera tan tolo. O principio, como todas as mañás escabullíame a velo, máis e máis nenos sumáronse conmigo, ata que toda las mañás o seu arredor, estabamos todos os nenos do poboado escoitándolo.
Oxalá puideras escoitalo, é coma se toda a nosa vida a houbesemos pasado enganados o peor, coma se todo o mundo avanzara e se desarrollase, menos nós. Non penso quedarme atrás. E pensarás que enfermei de tolemia o peor, pero pra que veas, vouche contar unha das historias...

Vento e choiva

Como tarefa de esta semana, propúxenme sumerxirme no mundo da mitoloxía Galega. 
Da man de "Vento e Chuvia" de Gabriel Gago, propúxenme coñecer o principio do que somos. Entendín hata que punto están tan mal as cousas, que sabemos más do exterior, ca da nosa propia cultura. Como podemos salir a rúa, a vida, presumindo de todo o que sabemos, sin coñecer nin sequera o noso?

Dende pequena tiven a sorte de ter moita influencia cultural en casa, e adquirir paixón dos meus pais pola lectura, en especial, de temas como son a historia, guerras, e o tema pertinente aquí, a mitoloxía:

Como non podería ser doutra manera, todos os deuses están relacionados cos elementos da natureza, sobre todo, coas estacións do ano ( a lenda de Berobreos, o señor das augas) e cos homes, co pobo. Algo que me sorprendeu, xa que, co coñecemento que tiña da mitoloxía, tanto Grega como Romana, nestas os deuses poucas veces manteñen relación cos humanos ( un bo exemplo, sería a lenda do deus bandua, o amigo dos homes)...  Neste libro, temos mitos para aburrir, a gusto de todo o mundo, pero aquí deixovos a miña preferencia, xa sabedes, destes libros que agarras, e cando lees a primeira frase, sabes que te vai a enganchar:

O mito de Nauia

No monte de Irima, contan que naceu Nauia, concebida en Outono, cando Lugoeu saíu de caza cos seus irmáns e socios a os bosques. Cando este ficou durmido cun ollo aberto e outro pechado, observou a unha cerva branca, o animal máis fermoso que nunca vira. A perseguiu durante horas, ata que chegaron a ribera dun gran lago, e a cerva, farta de correr encaroúselle. O final, rendidos polo cansanzo, caeron os dous ó chan. Para a sorpresa de Lugoeu, a cerva mudou nunha moza, a máis fermosa que nunca vira. Se ben toda ela, era unha muller, na súa fronte, mantiña as súas hastas de cerva. Neste momento a muller-cerva considerouno digno e levouno a unha cova do lago, onde se amaron durante moito tempo. A muller cerva chamabase Elaídna, e proviña dun lugar moito máis ala do que os propios deuses coñecen. Lugoeu tivo e medo de non volver nunca onda os seus, de que aquela moza tan bela e poderosa o arrastráse o "Nunca máis", polo que cando decidiu despedirse, decatouse de que ela, xa non estaba.

Seis meses despois, tres vellas sabias, pasaron polo Pedregal de Irima (tamén chamado a Lingua de Tanu) e oíron o pasar polo regato, o choro dun neno. Envolta en fieitos, unha nena acababa de nacer. Ao recollela, escoitaron o urro dun cervo aló o lonxe.

Levárona canda elas ao bosque de lugoeu, e cando chegaron, pediron acubillo na súa fortaleza. O chegar, ensináronle a neniña. Lugoeu fascinado, observeu  quea nena tiña dos cornas cabo da fronte, e volteándoa viu que nas costas tiña a forma dun salmón pintado coma él, esa, era a súa filla.
A meniña, recibiu o nome de Nauia ´o río que corre´, porque naceu e foi enxendrada o cabo da auga.
Esta foi medrando en Caenabriga, por cada ciencia que lle ensinaba o seu pai, ela aparecía sabendo outra máis, descoñecida para o seu pai. Así es como Lugoseu decatouso de que a súa nai a visitaba. Unha  noite convertiuse en sombra e agardou, ata que Elaídna apareceu.
Ela ensináballe as ciencias dos soños, mentres que o seu pai lle ensinaba as do mundo.

Un día, Elaídna ensinoulle a Nauia un gran segredo.Marcharon ao pozo máis profundo do Minion, que eran as portas ó outromundo. Ela ensinoullelas a abrir e chegar desta banda a outra, e polo camiño, collía da man os afogados atrapados e perdidos polo pélago, facendoos entrar noutromundo.
Con 16 anos, marchou de Caenabriga, e Lugoeu e Reue construíronlle unha barca de pedra, que emprega para navegar entre os ríos e os mares deste mundo ao outro. Un día visitou a súa curmá Aliaca, que lle ensinou "O paso do Boi" : disque que un barco de valentes foi o que deixou o boi nesa illa, pero non hai quen se atreva a traelo. Todas as noites, o boi urraba de desesperación entre aqueles tremores do mar e os habitantes de Brandalarda sufrían de medo e angustia.
Nauia pediu a corda máis grande que se puidese atopar, e colleuna e a guindou cun arco e unha frecha cara a outra illa. Cruzouna bailando e colleu o boi dun corno e obrigouno a seguila de volta.

-Dende ese momento, Nauia cabalgou, cando precisaba andar, a lombos do "Bo albo", e en Brandala, esculpiron unha barca de pedra na súa honra.

Cartas a...

A pobreza, desola o pobo. Non hay alimentos, e se houbera, tampoco teríamos recursos pra compralos. Non cómpre moito dicir en que ano estamos, pode ser nun futuro moi lonxano, o non tanto. A crisis interminable parece non atopar fin, algo parecido o que ocorre coas guerras, penso que vin tantas, que xa no sei polo que loitan o deixan de loitar, pode que o ser pequeno non me entere moito destas cousas vaia, pero é sempre o que di o meu pai:-pra tanta tontería, mellor mortos todos. Miña nai cala e mira, cos ollos hundidos en oxeiras, normalmente replicaría pero quizá, perdeu a esperanza coma todos, e segue a remendar os remendos da poca roupa que temos pra aguantar o frío.
A situación é insufrible, non sei se teremos que esperar un golpe de sorte o ir a buscala. Os vellos da aldeanmurmuran moitas cousas ultimamente, que se hai que encomendarse a deus, que se teñen que decidir os ánxeles. Nunca me considerei crente destas cousas, me parecen unha sarta de parvadas sen sentido. Cada un elixe o seu camiño, e decide, as cousas non van sair mellos encomendandóas a non sei que personaxe do ceo.
Uns días atrás,mentres axudaba o meu pai a tapiar con tablas de madera unha ventana para que non entrara a xeada, algo chamoume a atención, mina de oro. Aquilino Gonzalez era un vello bastante soñador que levaba toda a súa vida contando historias, é ninguén sabía xa cales eran verdade e cales non.Pero non sei porque ese día púxenlle toda a atención posible- Aquí, no pobo de covas, si no século pasado, houbo unha gran Mina de ouro, creada por unhos Franceses, A mina de Couvre du Ferrol-Francesa, alí traballaba meu avó alí facendo funcionar a caldeira, dicía orgulloso mentres ría a carcalladas. Do que non se decatou é de que mentras el ría a carcalladas, pra min estaba dicindo o premio a todo esto, a solución. o poder. O que conseguín entender é que esta foi pechada co inicio da I Guerra Mundial, aunque moitos outros din que non era rentable. Un dos vellos deses que parece que teñen a gorxa pútrida, riu con Aquilino mentres dicía:-Pero ti pensas, que os romanos pensaban deixar algo?. Entre o lume que desprendían as brasas que lles quentaban as manos e o sin fin de anécdotas, non pensei con moita claridade hasta que cheguei a casa.
E por iso, escribo isto, diríxome só a covas, non quixen contalo a ninguén, se realmente hai algo nela, o descubrimento será mío, porque con todo o ouro que pode haber alí, quen terá o poder para mandar e para todo isto sere eu, os fillos volverán a casa por que xa no haberá guerra, podremos comprar toda a comida que hace falta, incluso crear traballo para todos os que o precisen, gañaremos,todo volverá a normalidade, podremos pagar esa gran deuda,como din meu pai: - quen tivera todo o ouro do mundo.
Por desgraza non coñezo demasiado ben covas, teño recordos vagos das súas prais en días de verán cando viña cos meus pais, en tempos mellores claro, aunque polo que puiden ver, poco queda deses recordos, está todo destrozado, pero como en todas partes claro.
Onte pola noite, conseguín sacarlle a Aquilino máis información, deume bastante pena por que só parece querer que alguén lle escoite. Cando volva co tesoro, lle darei un papel moito máis importante a persoas así na sociedade.

Por fin despóis de moitas voltas conseguín encontrar a posible entrada a mina, so puiden adentrarme un pouco, todo está muy deteriorado, a veces me entra o medo, pero o medo es algo opcional e podo controlalo, se que me quedo aquí, com tantos outros nunca sabrei a verdade  nin sabrei se me perdo algo ou non. Sinto que agora mesmo teño moito poder nas miñas mans. Supongo que me sinto, como se sentiu Don Eliseo cando viño dende África ata aqui, para descubrir esta miña.
No quero entreterme máis, con sorte cando volva a escribir, serán boas noticias.

Esta carta foi encontrada na bolsa que levaba Eloi consigo. Un neno de 12 anos que tivo a imaxinación igual de grande có corazón, que en tempos desesperados tomou as medidas desesperadas.
Foi encontrado inconsciente dos días despois de dita carta, dentro efectivamente da citada Mina de couvre. Con todo o seu empeño consiguió chegar alí para a procura dun ben mellor para todos, nun acto de extrema bondade que por desgraza, escasea moito. Non con seguiu chegar moito máis lexos do que sabedes pola carta, o máis probable e que pisara un solo falso o que ocorrera un desprendimento, polo mal estado de esta.
Con todo isto a día de hoy, a mina segue sen ser estudiada en profundidade, por medo a estas causas. Quen sabe se realmente estamos a perdernos un tesoro de verdade, e a osadía de Eloi non é máis cun camiño a seguir.

A través dos nenos

Para facer esta entrada inspiroume unha idea, e dicir sempre buscamos a opinión e a manera de ver as cousas dos adultos. Pero ninguén ha pensado,en que pensan os nenos? Posto que son o futuro, temos que ter en conta que estes, naceron nun tempo e nunha sociedade máis avanzada e evolucionada ca nosa, e en una situación complicada e diferente a nosa.

Paseime un bo rato falando con estes nenos. Hai que ter en conta que estes, estan entre os 12 e 14 anos. Como podedes observar as súas respotas seguen sendo as mesmas cas nosas a pesar da diferencia da idade. Por qué isto?

Saquei como conclusión, que en todo o que Galiza estase a converter o máis ben, no que a estan convertindo, unha autentica merda, todos estes nenos e as seguintes xeracións que veñan, non coñeceran ningun aspecto da "Galiza bonita", só veran o que quede da corrupción, dos destrozos urbanísticos, da total despoboación,etc. Non haberá nada que lles impida marcharse, porque, quen va a querer quedarse nun sitio así? Co tempo non teremos praias, nin bosques, probablemente ningún mísero recordo do que fomos.

Se agora mesmo a pesar de que aun conservamos algo, nos estan dicindo que querrían vivir nun sitio moito máis grande, con máis xente e fermoso... Qué va a ser dos Galegos? Caeremos no olvido?

Como final vos direi, que o meu pensamento e que nacemos cun tópico imposto sobre Galicia, por que é o único que queda dela, un bo recordo.

Cidade durmida

Unha tarde de verán de esas que son moi galegas que tes que ir con manga larga, e o vento e a choiva cubríndote a cara, se nos deu a min e máis a miña nai, a dar unha volta polo que queda do centro de ferrol. E digo queda, por que doeme moito ver como as casas se veñen a baixo sen que ninguén se preocupe por elas, como cada dous pasos encontraste un baixo cerrado que se vende, o caes nos buratos da rúa que xa semellan cráteres de meteoritos... Cada paso que das por ferrol e cada rúa que pisas, está mais vacía, xúrovos que ata o aire se respira triste
Sempre me pregunto por que tocoume vivir a min esta etapa na que ferrol húndese na miseria, onde a xente escapa desta cidade, e non esa época da que todos falan e se lles enche a boca, esa época que viviron os meus pais, avós e bisavós. Cando Ferrol tiña vida en cada esquina, cando nen se quera de noite parecía que a cidade podía descansar, por que a mín nesta época?

Neste paseo dimos todo un recorrido o centro, pero sobre todo chamoume moito a atención o Barrio da Magdalena e o de Canido, non sei moi ben por que, sempre os considerara feos, oscuros e tristes, e sobre todo bellos. Pero cando te fixas nas cousas e intentas comprender, todo cambia.
Non chego a comprender como un barrio que se construíu na época de carlos III ( como é o caso do da Magdalena), entre o arsenal e os astilleiros, cuxa función foi aloxar as capas máis importantes da sociedade ferrolana, como oficiales de marina,  técnicos de la construcción naval, profesionales... é dicir no pleno apoxeo de ferrol cando a ría ferrolana  comeza a ser considerarse como un interesante  naval. Como de algo tan grande, queda o que vemos hoxe en día.

Este barrio está cheo de incribles casas, algunas delas, están restauradas( como curiosidade), pero moitas outras, estánse  a caer, totalmente derruidas. E as que están ben cuidadas, están rodeadas por, grandes errores arquitectónicos, que rompen toda a maxia deste barrio, mezcla de estilos, de materiales, etc. O que podemos chamarlle un feísmo en toda regla.
Algo que non sabía é a inmensa cantidade de edificios que foron constuidos polo arquitecto Rodolfo Ucha. Asombroume a cantidade de pequeños detalles dos seus edificios, detalles que son moi elaborados, como se as casas te evocaran a outra época.

E Canido, pois está como moi aló, apartado de todo sabedes? Non poño moito o pé por alí pero sempre deume unha impresión como de cidade abandonada, sempre tan silenciosa e con aspecto antigo, pero non podo negaros que é un sitio máxico para facer fotos

A intención que teño con esta entrada e con estas fotos, e que veades todo este potencial que temos, porque eso é o importante, temos o suficiente pra comenzar, esta ahí o noso arredor, e o estamos deixando perder, por que todo o malo xa o temos, so podemos tirar cara o bo. coma xa dixen antes, esta é a época que me tocou vivir pero non sei, as veces esta cidade semella que esta durmida, e eu me pregunto cando despertaremos.

É nosa a ría?

En 1999 fundouse a empresa de enerxía máis concretamente de Gas natural, que máis cola traería durante moito tempo, Reganosa. Non foi ata maio de 2007 cando a terminal de Mugardos comeza a funcionar.
A idea xurdiu do grupo Tojeiro, o propio promotor da regasificadora, que fixo pública súa interese en construír a planta nas súas instalacións de Forestal do Atlántico, en Mugardos. A súa función principal é o almacenamento e distribución de gas natural licuado. Da súa actividade depende directamente a subministración das centrais eléctricas do ciclo combinado que Endesa e Unión Fenosa teñen nas Pontes de García Rodríguez e Sabón (Arteixo), respectivamente, así como outras industrias vía gasoduto, buques LNG e camións cisterna.

Ben, entonces porqué tanta repercusión nun asunto que visto dende os ollos dos políticos, solo pode traer cousas positivas como postos de traballo, e sobre todo, como non, o buscado diñeiro. A cuestión é simple, coma sempre a sinceridade (un dos moitos puntos débiles do que agora se lle chama política) brila pola súa ausencia. Molestame moito, que as persoas que soamente polo feito de ter máis poder, crean que teñen o dereito de mentir e enganar:
A planta de Reganosa está acelerando a destrucción da ría e contradicea estratexia da recuperación da súa potencialidade con outros usos máis compatibles e sostenibles, como poden ser o turismo o deporte o marisqueo a pesca, etc.

A planta de Reganosa carece da Declaración de Impacto Ambiental, e imposible que cumpla as distancias suficientes as poboacións e lugares de interés natural o público. Incumplindo as distancias mínimas respecto os núcleos de poboación curiosamente postos en marcha no momento que comeza a funcionar.

Incumple a norma que require cos buques gaseros cargados de gas natural líquido poidan, en caso de emerxencia, salir a mar aberto rápidamente.

Como estas, miles de irregularidades que parece que non se deben de ter en conta.

A estas alturas vos preguntaredes, por qué a ría de ferrol? e por qué mugardos? A respota é novamente sinxela: interese.

A orixede da reubicación da planta de gas no interior da ría é producto da complicidade de Tojeiro y do mismísimo Sr. Fraga, que impuxo no seu partido a irrevocable defensa de Reganosa. 

Cando me informei para escribir esta entrada, tiña a esperanza de que álguen con cabeza, álguen dos que están ahí arriba, se houbera posto en contra. Por desgraza foi en vano.

O bipartito que se acavaba de conformar mantivo unha posición continuista a de Fraga. Por parte do PSdeG-PSOE, a súa posición era o traslado de dita planta o Porto Exterior, actitude que foi imitada polo BNG.

SOAMENTE Izquierda Unida mantivo unha posición de apoio a movilización social en contra de Reganosa. 

A tarefa de esta semana, era romper co tópico imposto da nosa Galiza.Como podedes observar, nin tan bónita, nin tanta paisaxe. Vale máis o interese e o diñeiro, que as propias vidas de persoas. Ese é o prezo que nós, hemos pagado, obrigados ou non.

Para rematar en 2007, entra na ría ( na planta de Mugardos) o Galicia Spirit, primeiro gaseiro con 140.000 metros cúbicos de gas.

Organizouse unha multitudinaria protesta tanto en terra como na ría á que se sumaron os mariscadores. Varias persoas foron detidas e a Garda Civil denunciou a varios mariscadores por desobediencia á autoridade. Oito de estes mariscadores foron xulgados en marzo de 2012 e sete de eles foron condenados a penas de entre seis meses e sete meses e medio.